تصاویر دیدنی داستان روباه و زاغ این بار واقعی و در حیات وحش
به گزارش وبلاگ مهدی آبادانی، امیر شکرگزار ناوی ، محیط بان بازنشسته ویدئویی مستند و جالب از روباه و زاغ در حیات وحش منتشر نموده است.
به گزارش وبلاگ مهدی آبادانی، تصویر زاغی که با یک قالب پنیر به دهان، بالای درختی نشسته و روباهی پای درخت در حال صحبت با او و در واقع گول زدن اوست، شاید برای همه ما آشنا باشد. بله این تصویر درس روباه و زاغ کتاب درسی فارسی است و شعر معروفی که سراینده اش حبیب یغمایی معرفی شده است.
اما این شعر در واقع ترجمه منظوم حبیب یغمایی است از شعر شاعر فرانسوی قرن هفدهم یعنی ژان دو لافونتن، که البته در کتاب درسی به نام شاعر اصلی آن اشاره ای نشده است.
این در حالی است که دو ترجمه آزاد دیگر هم از این شعر در زبان فارسی منتشر شده است. آن طور که در کتاب اصول فن ترجمه فرانسه به فارسی (انتشارات سمت) آمده، ایرج میرزا و نیر سعیدی هم این شعر را ترجمه نموده اند.
متن سه ترجمه موجود از این شعر در زبان فارسی در پی می آید:
روباه و زاغ / ترجمه حبیب یغمایی
زاغکی قالب پنیری دید
به دهان برگرفت و زود پرید
بر درختی نشست در راهی
که از آن می گذشت روباهی
روبه پرفریب و حیلت ساز
رفت پای درخت و کرد آواز
گفت به به چقدر زیبایی
چه سری چه دُمی عجب پایی
پر و بالت سیاه رنگ و قشنگ
نیست بالاتر از سیاهی رنگ
گر خوش آواز بودی و خوش خوان
نبودی بهتر از تو در مرغان
زاغ می خواست قار قار کند
تا که آوازش آشکار کند
طعمه افتاد چون دهان بگشود
روبهک جست و طعمه را بربود
***
روباه و زاغ / ترجمه ایرج میرزا
کلاغی به شاخی جای گیر
به منقار بگرفته قدری پنیر
یکی روبهی بوی طعمه شنید
به پیش آمد و مدح او برگزید
بگفتا: سلام ای کلاغ قشنگ!
که آیی مرا در نظر شوخ و شنگ!
اگر راستی بود آوای تو
به مانند پرهای زیبای تو!
در این جنگل اکنون سمندر بودی
بر این مرغ ها جمله سرور بودی!
ز تعریف روباه شد زاغ، شاد
ز شادی بیاورد خود را به یاد
به آواز خواندن دهان چون گشود
شکارش بیافتاد و روبه ربود
بگفتا که: ای زاغ این را بدان
که هر کس بود چرب و شیرین زبان
خورد نعمت از دولت آن کسی
که بر گفت او گوش دارد بسی
هم اکنون به چربی نطق و بیان
گرفتم پنیر تو را از دهان
***
روباه و زاغ / ترجمه نیر سعیدی
بامدادان رفت روباهی به باغ
دید بنشسته است بر بامی کلاغ
نشئه و شادی بی میزان داشت
زیر منقارش پنیری تازه داشت
گفت در دل روبه پرمکر و فن
کاش بود این لقمه اندر کام من
با زبانی چرب و با صد آب و تاب
گفت پس با وی که: ای عالیجناب
از همه مرغان این بستان سری
وه! چه مه رویی چه شوخ و دلبری
این چنین زیبا ندیدم بال و پر
پر و بال توست این یا مشک تر!
خود تو دانی من نیَم اهل گزاف
گر بُرندم سر نمی گویم خلاف
گر تو با این بال و این پرواز خوش
داشتی بانگ خوش و آواز خوش
شهره چون سیمرغ و عنقا می شدی
ساکن اقلیم بالا می شدی
غره شد بر خود کلاغ خودپسند
خودپسند آسان فتد در دام و بند
تا که منقار از پی خواندن گشاد
لقمه چرب از دهانش اوفتاد
نغمه چون سر داد در شور و حجاز
کرد شیرین کام رند حیله ساز
شد نصیب آن محیل نابکار
طعمه ای آن سان لذیذ و آب دار
گشت روبه چون ز حیلت کامکار
داد اندرزی چو درّ شاهوار
گفت هر جا خودپسندی ساده است
چاپلوسی بر درش استاده است
آن تملق پیشه رند هوشمند
نان خورد از خوان مرد خودپسند
منبع: همشهری آنلاین